Bizi ne hale getirdi bazı insanlar?!...
... Yaşını alalı bayağı olmuş bir teyze kafeden içeri girdi ben kitap okurken...
Uzaktan seçemedim kim olduğunu ama sonra tanıyacaktım dışarı çıkınca...
- Buyurun teyzecim? dedim...
- Birşey istemiyorum güzel kızım yürüyüşe çıkmıştım sonra da gelip burada oturmak istedim ... Sen de gerçi kitap okuyormuşsun ama biraz gel de oturup laflayalım dedi, biraz çekingen ama samimi bir ses tonuyla...
...
- Allah var daha önce bir kaç kez dolandırıldığım için işkillenmedim desem yalan olur(maalesef...:((...)
Kalktım dışarı çıktım ve karşısına oturdum, o öyle güzel güzel çağırınca...
Ben karşısına oturunca gözleri parladı, gönülü hoş oldu , konuşmaya ve muhabbette ihtiyacı vardı belli idi...Ben de böyle bir talebe nasıl hayır diyebilirdim ki...?
‘Nasılsınız?’ deyince maskesini çıkardı ve onu o zaman tanıyabildim; daha önceki yıllarda da arasıra gelir, bende soluklanır, sohbet eder ve dualarla ayrılırdı... Tıpkı bugün de olduğu gibi...
Üç yıldır yaşadığımız bu zorlu, tuhaf ve tecritvari koronalı günler en çok da ihtiyarlarımızı sarstı ister istemez, kendi annemden de biliyorum...Şükür ki bizim ortam aile apartmanı ve kalabalık olunca da giren çıkan belli değil ve anneme bir nebze de olsa nefes oluyor... Ülkü teyzenin pek kimi kimsesi yokmuş, çok yalnız kalmış, anlatacağı çok şeyin arasında aldığı kiloları ve zararlarını da anlatmadan kalkmadı tabi... Dinledim onu gözlerinin içine bakarak ve gülümseyerek... Ne de çok ihtiyacı var/dı, hepimiz gibi... Dinlenilmek, anlaşılmak ve paylaşmak nasıl da insani ihtiyaçlarımız değil mi dostlar...?! Çoğu değerlerimizi gittikçe yitiriyor ve uzaklaşıyoruz birbirimizden oysa ki...
Uzunca konuştuktan , herkesi sorup soruşturup kendini de anlattıktan sonra rahatlamış olacak ki kalktı, güzel güzel , insanın yüreğini mutmain ve mutlu eden dualarla... Aslında bu kadar da kolay işte mutlu olmak, dua almak ...
Arkasından gönül hoşluğuyla bakarken biraz da utandım kendi kendimden ve şüphe edişimden... Benim gibi herkese güvenen, çok rahat iletişim ve ilişki kurabilen biri dahi bu hale gelmiş ise ... diye geçirdim içimden , hayıflanarak...
Hep derim ya: ‘ En büyük günah/ suç/ hata/ yanlış ‘hırsızlık’ olsa gerektir ; en çok da güven / yürek hırsızlığı!!!...’
Tüm bunlara rağmen biz bu yanlışı kendimize yapmayalım... Güveni, sevgiyi ve iyiliği tercih edelim... Bir’lik, bütünlük için...
Zira ‘... iyiliğin karşılığı iyilikten başkası değildir!...’
İki insan, iki laf, iki çay... Sonuç; huzur...
Yüreğimiz hep musmutlu olsun, gönlümüz rahat etsin...
Selametle İyi Canlar...
Peri’han Taşdemir Taylı...
...
YORUMLAR