Katı cemaat yapılarına müntesip kardeşlerime bazı açılardan dolayı üzülüyorum.
Madde madde yazayım:
1. Başka kaynakları objektif olarak inceleme yetileri köreltiliyor. Mesela büyük bir alimi "salla gitsin" diyerek anabiliyorlar. O alimlerin eserlerini okumayı zaman kaybı görüyorlar. Tek sebebi o alimlerin cemaat duvarının dış kısmında olması.
2. Cemaatin müzik seçeneği varsa başka İslami ezgileri zinhar dinlemezler o diğer müslüman kardeşlerinin ürettiği sanatsal eserlerden mahrum kalırlar mesela. Kullanılacak tüm ürünler cemaat çıktısı olmalı adeta.
3. Başka hocaların liderlerin ne hayatlarını önemserler, ne yazdıklarını, ne de mücadelelerini. Farklı bakış açılarına sahip olmazlar. Cemaat dışı hocalara, liderlere muhakkak bir kulp takılmıştır. Oliderlrein hocaların onca mücadelelerini takılan o kulpta idam ederler, yok sayarlar.
4. Duygusal olarak cemaate rapt ediliyorlar. Böylece sadece din kardeşliğinden ziyade cemaat kardeşliği oluşuyor. O cemaat dışında gördükleri müslümanlara "acınacak" gözle bakıyorlar. İslam kardeşliğini doya doya yaşayamıyorlar. Duygusal rapt olma halinin zararları en çok ümmetin birliğine oluyor. Oysa cemaatleşmenin bir sonraki adımı ümmet olmak idi.
5. İnsanları İslam'dan ziyade cemaatlerine davet ediyorlar. Mesela cemaate yeni giren kişi hemen cemaatin diğer cemaatlerden farklı olan klişe ezberleri yükleniyor. Hayatta bunlara itirazla karşılaşan cemaat müntesibi hemen muhatabını ya cahillikle suçluyor ya da tekfir ediyor.
6. Örgütlü, teşkilatı olmak güzel iken onlar bunu amaç haline getirip ümmete faydalı olmaktan ziyade balon gibi şişen cemaat haline geliyorlar. Zamanla özel kurallar gelişiyor ve bu kurallar cemaat müntesibi için "dini kural" gibi algılanıyor. Ayrıca hormonal büyüme sonucu cemaat gücünü kaybetmemek için yanış yollara yanlış tevillerle girebiliyor. Cemaat müntesibi bunlara zerre kadar itiraz edemiyor. Zira itiraz potansiyeline beton dökülmüştü.
7. Başka cemaatlerin kaynakları, hocaları, faaliyetleri hiç izlenilmiyor. Onlarda ortak nokta görülmesi nerdeyse gündeme hiç gelmiyor. Çoğunun kendi cemaatlerinin Allah tarafından özel desteklendiğini düşünerek zafere ancak kendilerinin ulaşacağını düşünüyor. Başkası bir çeşit zafere ulaşmış olsa bile onun sahte zafer olduğu düşünülüyor.
8. Cemaat yapılarında istişare yapısı hakkıyla uygulanmıyor. Bazısı nerdeyse hiç bazısı az. En özgür ve istişareli yapı olarak düşündüğünüzde bile sonradan öğreniyorsunuz tek adamcılık var. Açıkçası ihvan-ı müslimin sanki bu konuda istisnai örnek.
9. Cemaat içi bölünmeler yaşandığı zaman çok feci bir şekilde birbirlerine saldırabiliyorlar. O süreçte İslam ahlakı yerlerde sürünüyor. İftiralar ve ifşalar havada uçuşuyor. Müslümanların izzeti ayaklar altına alınıyor.
10. Kendi başına özgür şahsiyet oluşumu cemaatler içinde çok seyrek oluyor. Maalesef kitle olarak cemaat hocasına özel bir teslimiyet oluş(turulu)uyor kalplerde. Ki bu durum tevhidi zedeleyen bir durum. Rüyalar falan.
11. Cemaat olmak doğal bir süreç iken cemaatçi/grupçu olmak tehlikelidir. Diğer müslümanlara karşı gönül birliği hissetmemek son derece sorunlu. Maalesef cemaatçilik cemaat müntesibinde baskın oluyor zamanla. Zihinler bölük pörçük olunca ümmetin siyasal ekonomik askeri birliği sağlanamıyor. Bu durumda kadınlar çocuklar dünyanın gözü önünde öldürülüyor.
12. Ümmet coğrafyalarında zulümler olurken ve kanlar akıtılırken müslüman ülkelerin İslam Birliği zemininde biraraya gelmeleri gerektiği zamanlarda müntesipler her daim cemaatçi salvolar peşinde olursa bu vebal omuzlarında olacaktır. Cemaatler büyük siyasi fırsatlar ele geçirdikleri zaman başka cemaatlerin ayaklarına çelme takıp kendi güçlerini büyütme derdinde oluyorlar.
13. Her cemaatin katılığı aynı düzeyde değil. Mutedil olanlar birbirleriyle irtibat kurabiliyor. Güzel örnekler var yok değil. Ama özellikle katı duvarları olanlar, tek tip kitapları olanlar, tek tip hocaları olanlar "fırkalaşmayın" ayetine aykırı hareket ediyorlar. Bunu söylemek İslami bir vazifedir. Bundan vazgeçmek gerek. Tevhid demek özgürlük demektir.
14. Şu handikap da var: Taa uzaktaki müslümanlara kardeşlik duygusu besliyorken yakınında olana beslemekte zorlanıyor. Onu kendisine rakip olarak görüyor.
15. Tek adamcı, tek hocacı cemaatler insanların dini duygularını direk Allah'a yönlendirmeleri gerekirken hoca üzerinden Allah'a yönlendiriyorlar ama bu süreçte hoca haddinden fazla kalpte yer ediyor. Bu durum gizli şirk tehlikesi barındırıyor. Sevgi saygı değil bahsettiğim, hocaya/lidere kalpte kutsi bir yer veriliyor. Hocayı eleştirme özelliği donduruluyor. Oysa Hz. Ömer'e atfen: "Bizim hatamızı düzeltmezseniz sizde, biz kendimizi düzeltmezsek bizde iş yoktur." sözü tam da burada kendini gösteriyor.
16. En doğruyu Allah bilir.
YORUMLAR