Yardım çalışmaları kapsamında birkaç aile ziyareti yaptık.
Dinlerken kalbim sıkıştı ama bu ablalarımız nasıl bu zulümleri yaşamış diye içimden geçirdim. Hayretler ve acılar içinde dinledik.
Eğitimin, duygu ve düşünce yönetiminin, sevmenin, sevilmenin, emeğin, çalışmanın ne kadar da önemli olduğunu anladım. Bunlar olmayınca insan vahşi beşere dönüşüyor maalesef.
Eşlerinin cehaletine, şiddetine maruz kalan bu ablalarımızda öyle azim var ki,
birincisi çocuklarını terk edip kendi ailelerine dönmüyorlar.
ikincisi çocuklarının eğitimi için saçlarını süpürge etme modundalar. Yani isteseler okula göndermeyip çalıştırabilirler. Ancak onca sıkıntıya katlanıp yavrularını okutma derdinler.
Bu azim ve cehd içerisinde hayata tutunuyorlar.
Ama eğitimsiz, duygusuz, tembel, sorumsuz kocalara denk gelmenin ızdırabı yüreklerine kadar işlemiş, en genç ve hassas çağlarında...
Her koca böyle değil ailesine cansiperane bakan yiğit erkekler de var tabi
Onlara Müslümanların infaklarıyla yardım elimizi uzatıyoruz. Bir nebze de olsa hayatlarına dokunmuş oluyoruz. İnşaallah yavrularının eğitiminde yanlarında olacağız.
Ne olur evlatlarımızı iyi yetiştirelim. Sadece test çözme başarıları ile ilgilenmeyelim. Onların adil, merhametli, sevebilen, empati yapabilen, alın teri ile çalışmayı şiar edinen, evlendikleri zaman eş olmanın sorumluluğunun farkında olan vasıflarla donanmalarını sağlayalım. Gittiğimiz bölgelerde fakirlik ve bilhassa cehalet sebebi ile olsa da sadece bu gibi yerlerde değil aile sorunları...
Canlarını dişine takarak yavruları için hayat mücadelesi veren o ablalarımızın azmine hayran kaldım.
Bu anlamda yardım çalışmaları hayata tutunmaları bağlamında önemli bir destektir.
YORUMLAR