Mehmet Emin Kuş’un Geriye Kalan Siyah şiiri, öyle sıradan bir hüzün anlatısı değil. Bu, insanın hatıralarla yüzleştiği, sessizce iç çektiği, elini uzatsa dokunamayacağını bildiği bir geçmişin şiiri. Camın buğusunu silmek istersin ama çizilir, geçmişi düzeltmek istersin ama olmaz. İşte tam da böyle bir şey.
Şair, yaşanmışlıkları eşyalarla anlatıyor. Çekmecede duran vesikalık, durmuş bir saat, ipi incelen çamaşırlar... Bunlar sadece nesne değil, birer hatıra mezarlığı. "Geriye ne mi kalır?" sorusuyla açılan dörtlük, okuyucuyu bir anda boşluğa düşürüyor. Anahtarı kayıp, kırık bir pencere camı… Bir evin, bir geçmişin, bir ömrün metaforu bu.
Ve o son vurucu dize: "İnsan sustuğunda anlar…". Çünkü bazı duygular anlatılmaz, yaşanır. Bu şiir de tam olarak bunu yapıyor. Okuyucuyu sözlerle boğmadan, her dizede bir boşluk bırakarak, sessizlikte yankılanan duygular bırakıyor.
Bu şiir özenle seçilmiş kelimelerle yazılmış, sade ama etkili bir anlatımın eseri. Mehmet Emin Kuş, bir duvar saatini, bir buğulu camı, bir ipi öylesine kullanmıyor; onlarla geçmişi, yalnızlığı, unutulmuşluğu resmediyor. Ve en önemlisi, okuyucuya şunu hissettiriyor: Geçmişi silemezsin, ancak izleriyle yaşamayı öğrenirsin.
İşte O Şiir:
Geriye kalan siyah
Camları buğulu bir dünya burası,
Herkesin bir beyaz kundağı var,
İpe asılmadan önce çitilenmiş,
Ama bir köşesi yamalı kalmış.
Geriye ne mi kalır?
Kırık bir pencere camı,
Anahtarı kayıp,
Tahta bir kapı.
Ağaca bağlı bir ip,
İnceldikçe beyazlar asılır,
Bir vakit özenle paklanan,
Şimdi yalnızca solgun anılar.
İnsan ömrü,
İpler kopana,
Sular durana kadar mı?
Ya sonrası?
Kullanılmamaktan küsen eşyalar,
Duvarda durmuş bir saat,
Ve çekmecede saklanan
Siyah beyaz bir vesikalık fotoğraf.
Öperken buğulanır cam,
Silmek istersen çizilir,
Sonra sislenir, beyaz puslanır,
Geriye yalnız siyahı kalır.
Olan her şey kalpte olur,
İnsan sustuğunda anlar…
Mehmet Emin Kuş
YORUMLAR