Her şeye zaman ayırıyoruz, her şeye yetişmeye çalışıyoruz. Her şeye yetişmeye çalışırken kendimize geç kalıyoruz aslında. Mesela
ara sıra kendinizi dinlemeye de zaman ayırıyor musunuz? Bazen en uçuk fikirler gelmiyor mu aklınıza? Bazen lambayı kapatıp, ses çıkaran bütün nesneleri ve çevrenizdeki herkesi susturduktan sonra kendi kendinizi dinler misiniz siz de? Gece karanlığında çıkıp şehrin sessiz yollarında yürür müsünüz mesela ya da balkona çıkıp karanlıkta kendi karanlığınızın aydınlandığını görmek için çabalar mısınız? Çevrenizde aradığınız mutlulukların aslında sizin içinizde olduğunu hissettiniz mi hiç? Yorgunluğunuzun had safhaya ulaştığı anlarda huzur bulup dinleneceğiniz vahaya bir dakikalık düşünme mesafesinde olduğunuzu okudunuz mu zihin haritanızda? Sevgiye, dostluğa, samimiyete ve anlayışa olan susuzluğunuzu dindirmek için düşünce ırmağından bir damla yudumlayarak gidermek gelmedi mi hiç aklınıza? Bütün herkesin sizi dışladığında, geceleri korkusunu üstünüze saldığında, gündüzleri insan kalabalıkları sizi boğarcasına üstünüze aktığında “ben dimdik buradayım ve sizin hepinize karşı koyacak gücün sahibi benim!” diyebildiniz mi hiç? Yalnızlığın tadına vardınız mı? Düşüncenin gücüne ulaştınız mı? En büyük korkunuzun üzerine basıp “yendim seni” diyebilecek kadar cesaret sarhoşu oldunuz mu hiç? Sizin dışınızda gelişen eylemler yüzünden boğazınıza gelip düğümlenen her neyse, bir hışımla tükürdünüz mü? Burnunuzun direği sızlarken gözyaşlarınıza “dur, ben ancak mutluluktan ağlarım” diyebildiniz mi? İçinizden size istediklerinizi yapamayacağınızı söyleyen sese “kes sesini” dediniz mi var gücünüzle? Kulaklarınıza gelen sinek vızıltılarının “sen yapamazsın” deyişlerine “bekle ve gör, en iyisini henüz yapmadım” deme kararlılığını gösterdiniz mi hiç? Eğer bunların hepsini yaptıysanız büyük ihtimalle yalnız kalmışsınızdır. Yalnız kalsanız ne olur ki? Kendini bilene bütün dünya engel olmaya kalksa kaç yazar? En iyi dostunuz yine kendinizsiniz. Kendinizi ihmal ederseniz, yine kendinizi kaybedersiniz. Kaybettiğinizi anlamaya başladıklarında ise herkes kırar sizi. Çok kırarlar… Ben de bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım… Ama “hata insana mahsustur” dedim, affettim, af diledim. Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi, ama ben onları yine de affettim. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar. Belki de içten içe sinsice güldüler. Ama asıl unuttukları şuydu: Ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular, ama bunu anlayamadılar. Çünkü bir insan kaybının ne olduğunu bilemedikleri için… Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için. Oysa ben hiç insan kaybetmedim. Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim, o kadar… Vazgeçtiklerimi ardımda bıraktım ve kendi yolumda yürümeye devam ettim. Aslolan da zaten yolun nereye vardığı değil; yolda ne yaşadıklarınız değil midir?..
Yolunuz açık olsun.
YORUMLAR